ஆதி சங்கரர் காலத்தில் மாஹிஷ்மதி நதிக் கரையில் ஒரு கிராமத்தில் வாழ்ந்து வந்தவர் மண்டன மிசிரர் .அவர் பிரும்மாவின் அம்சமேன்றும்,அவர் மனைவி ஸரஸவாணி சரஸ் வதியின் அம்சம் பெற்ற வலேன்றும் சொல்லுவது உண்டு .

ஒரு சமயம் சிறந்த மீமாம் சகரான மண்டன மிசிரரைப் பார்க்க ஆதி சங்கரர் வந்த போது ஊரிலிருந்த ஒருவரை ,”மண்டன மிசிரர் வீடு எங்குள்ளது ?” என்று கேட்க ,”இதே தெருவில் இந்த வரிசையில் எந்த வீட்டு வாசலில் இரு கிளிகள் வேதம் சொல்லிக் கொண்டிருக்கின்றனவோ ,அதுதான் மண்டன மிசிரர் வீடு “என்றார் .

கம்பன் வீட்டுக் கட்டுத் தறியும் கவி பாடும் என்பது போல் ,கிளிகள் வேதம் சொல்வது ஆச்சரியமில்லையா ?இத்தகைய பெருமை வாய்ந்த மண்டன மிசிரர் அனைத்து மக்களின் அன்பையும் ,இவரது திறமையையும் ,செல்வாக்கையும் ,நற்குணத்தையும் கண்டு பொறாமை கொண்ட சமண மதத்தினர் ,கால் புணர்சசியோடு ,”இவரிருக்கும் வரை இயலாது .இவரைக் கடத்திக் சென்று கொன்றால் தான் சரிப்பட்டுவரும் ” என்று திட்டமிட்டு செயல் பட்டனர் .

ஒரு நாள் மண்டன மிசிரர் அயர்ந்திருந்த சமயல் சில சமணர்கள் ஓடி வந்து திடீர் என்று அவரைக் கட்டிக் கடத்தில் கொண்டு போய் ,ஒரு பாழடைந்த மாளிகையின் மேல் தளத்திலிருந்து கிழே வீசி எறிந்தனர் .விழும்போது “வேதம் உண்மையானால் பிழைப்பேன் “என்று மண்டனமிச்ரர் கூச்சலிட்டபடியே தரையில் விழுந்தார் .

உடலில் சிறிது கீறல் கூட இல்லை .ஆனால் வலது கண்ணின் பக்கம் மட்டும் கல் குத்தி சிறிது ரத்தம் கசிந்தது கண்டு கலங்கி அகந்தையுடன் ஆகாயத்தைப் பார்த்து ,”ஏன் எனக்கு இந்தக் காயம் ?” என்று கோபக்குரலில் கூச்ச லிட்டார் .

அதற்கு அசரீரி ,”நீ விழும்போது வேதம் “உண்மையானால் “என்று நம்பிக்கையின்றி சந்தேகத்துடன் அலறிய அந்த “ஆனாலு “க்
குத்தான் இந்த தண்டனை ” என பதிலலித்தது .

கடத்தியவர்கள் வியந்து பயந்தோடி விட்டனர் .ஆதிசங்கரர் மண்டனமிசிறரை வாதில் வென்று அவருக்கு சந்நியாசம் வழங்கி “சுறேஸ்வராச்சாரியார் “என்ற திட்சாநாமம் சூட்டி மடாதிபதியாக்கினார் .